Harold Hamersma over de Lambrusco: “Een paar weken geleden kreeg ik twee belletjes uit Italië, en die gingen ook over belletjes. Twee Nederlandse importeurs informeerden – onafhankelijk van elkaar – vanaf de wijnbeurs Vinitaly hoe ik tegen Lambrusco aankeek. Had ik het idee dat er ruimte was voor een rentree?”

“Ik denk dat ze mij belden omdat ik waarschijnlijk de enige ben geweest die de afgelopen jaren wat vriendelijke woorden aan deze Italiaanse schuimwijn heb besteed. Nu is het inderdaad zo dat dit materiaal jarenlang een laakbare reputatie heeft genoten.
Bij lambrusco moest ik vroeger altijd denken aan de pizza-avonturen met mijn vriend Jan. Een bierdrinker uit Almelo die bij de Italiaan standaard een glas lambrusco bestelde. Noodgedwongen. Omdat er in pizzeria’s geen Grolsch werd geschonken. En omdat het de enige wijn was waarvan hij de naam kon onthouden. Het rood dat hij kreeg kwam uit zo’n anderhalve literfles en leek louter gebotteld om de reputatie van de streek van herkomst, Emilia-Romagna, te beschadigen. Iets dat in elk geval zeker lukte met het tandglazuur. Dergelijke lambrusco was veelal zoet, agressief en gemeen. Ik vermeed het spul dan ook.
Totdat ik eens wat fraaiere uitvoeringen trof, bijvoorbeeld tijdens een proeverij in wijnbar Vyne. Daar proefde ik een heerlijke droge versie van Chiarli Cleto. Een memorabele wijn die van toepassing kwam toen ik gevraagd werd om afgelopen jaar de wijnen te selecteren voor de culinaire show van Palazzo. Ofschoon na uitgebreid proeven zijn ‘amabile’, een mild-zoete, nog lekkerder smaakte bij risottokroket met truffelmayonaise.
Daarna werd het weer stil rond lambrusco. Tot die belletjes. En tot ik in maart een artikel las in het blad Italië in bedrijf met als kop: ‘De opvolger van prosecco’. Met daaronder: ‘Lambrusco met opgepoetst imago het terras op’. Voorts werd geannonceerd dat de wijn, waarvan het imago twintig jaar geleden werd verwoest door massaproductie, klaar is voor een comeback.
Graag wat mij betreft, maar alleen op het kwaliteitsniveau van Chiarli Cleto. Of van Arte e Concerto, een rode secco (€ 9,50). Zie het maar als een soort beaujolais met een bruisje. Sappig en smeuïg. Met bitterzuurzoete kersen, aardbeien en bramen. Verfrissend en dorstlessend. Perfect aperitief en ook heerlijk bij parmaham en salami. Volgens het artikel trouwens ook ideaal bij Hollandse boerenkool. Mooi om te weten, maar zullen we maar eerst samen op het terras gaan zitten? Dat baart al opzien genoeg.”